“Zit hij daar nou weer vast?” 

Dit is dé vraag, waarvan ik weet dat mijn fysio en osteo deze vaak te horen krijgen van hun klanten. Voor mij is het van groot belang om een goed team om mij heen te hebben, zowel voor mijn eigen paard als voor klanten. Deze blog gaat dan ook over mijn ervaringen met de achterhand, het SI-gebied en waarom ontspanning soms het beste trainingsdoel is.

Aan de slag met de achterhand

Pas was ik weer op pad naar een fijne klant die ik al langer begeleid. Ze heeft een prachtige PRE-ruin – zo’n paard waar je naar blijft kijken. Krachtig, gevoelig en met zo’n uitstraling waar je stil van wordt. Maar ja, ook eentje met een lijf dat nog wel eens een eigen plan trekt. Vooral in de achterhand. En meer specifiek: het SI-gebied.

Dit is niet het enige probleem bij deze Piet Paniek. Want de bakkabouters komen vaker te voorschijn en lijkt dan ook of iedere schaduw dodelijk is. In mijn ervaring is het zo dat de spanning in de achterhand vaak samen gaat met het schrikgedrag. Dit zijn voor mij ook altijd de signalen om eerst eens een deskundige mee te laten kijken naar het lichaam.

Voor deze man is het inmiddels bekend terrein geworden. Regelmatig komen de osteopaat en de homeopaat langs om hem te ondersteunen, maar vandaag was het aan mij om mee te kijken: wat kunnen we doen in de training zónder het lichaam te belasten, en tóch iets wezenlijks bijdragen?

De uitdaging: beweging zonder belasting

Het doel van vandaag was helder: ontspanning brengen, zonder fysieke inspanning te vragen. Klinkt misschien als een paradox, maar juist bij paarden met een belaste achterhand is dat de kunst. Je wilt beweging, maar geen overbelasting. Je wilt verbinding, maar zonder druk.

En bij deze PRE is het SI-gebied echt het knelpunt. De eigenaar voelt het ook tijdens het rijden: het ene moment lijkt hij lekker te willen dragen, het andere moment voelt het alsof hij zijn achterhand ‘kwijtraakt’. Geen been dat lekker onder treedt, geen swing door de rug, en soms zelfs weerstand in overgangen of bij het vragen van lengtebuiging.

Herkenbaar? Ik hoor het vaak: “Hij doet wel z’n best, maar het voelt alsof hij niet kan.”

Kijken, voelen, verbinden

Voor mij begint het dan met voelen. Letterlijk. Eerst even niet denken aan trainen of oefeningen, maar met mijn handen op zoek naar spanning, compensatie, blokkades. En ja hoor, het SI-gebied was gevoelig. Niet zozeer pijnlijk, maar wél strak, vermoeid, vermijdend. Het is fascinerend hoe zo’n gebied de rest van het lijf beïnvloedt. Als daar iets niet goed zit, gaan andere delen van het lijf het overnemen. Vaak zie je dan extra spanning in de lendenen, de broekspier, en zelfs de schouderpartij.

Dus ik begin daar. Met zachte aanrakingen, kleine bewegingen, en vooral: heel veel geduld. Want het lichaam van een paard geeft spanning niet zomaar op. Het test je eerst even. “Ben jij wel veilig? Luister jij écht?”

En op het moment dat hij losliet – zijn ademhaling verdiept, zijn ogen zachter – wist ik: we hebben iets geraakt.

Van vast naar veerkracht

Wat ik wil bereiken in zo’n sessie is niet alleen ontspanning in het moment, maar een blijvend effect op hoe het paard beweegt en voelt. Dus ik werk laag voor laag. Eerst de spanning afvoeren uit het SI-gebied zelf, daarna de omliggende structuren meenemen: de broekspieren, het bekken, de onderrug. En vaak – heel logisch als je erover nadenkt – moet je ook naar voren werken, richting schouders en hals. Want een paard dat niet lekker achter kan bewegen, gaat voor compenseren. En die ketting wil je verbreken.

Soms is dat voelbaar in één sessie. Soms heb je daar meer tijd voor nodig. Maar wat mij steeds weer raakt: het moment waarop het paard ineens zijn lijf ‘terugkrijgt’. Alsof hij zelf verbaasd is dat het weer kán. Dat er ruimte komt, beweging, lichtheid.

En nu jij… Laat jij wel eens iemand meekijken?

Het zette me ook aan het denken. Deze eigenaar heeft inmiddels een vast netwerk van mensen om haar paard te ondersteunen: een osteopaat, een homeopaat, en ikzelf als aanvulling in de training en ontspanning. En dat werkt. Omdat er gekeken wordt naar het hele paard, in plaats van steeds te focussen op symptoombestrijding.

Laat jij wel eens iemand meekijken naar je paard? En wie is dat dan? Een zadelmaker, een fysiotherapeut, iemand voor cranio-sacraal? Of werk je veel alleen en vertrouw je op je eigen gevoel?

Ik weet dat het soms spannend is om hulp te vragen – alsof je toegeeft dat je het niet zelf kunt. Maar geloof me: het is geen zwakte, het is zorg. En je paard verdient dat.

Ben je benieuwd wat ik voor jullie zou kunnen betekenen?

Misschien staat je paard op rust. Of je voelt al een tijd dat er ‘iets’ niet klopt, maar je weet niet wat. Misschien zoek je naar een manier om tussen de behandelingen door wél iets te doen, iets dat bijdraagt aan herstel of ontspanning.

Dan nodig ik je uit om eens vrijblijvend contact op te nemen. We kunnen een gratis Zoom-gesprek plannen waarin ik met je meekijk naar jullie situatie. Of je kunt mijn gratis e-book downloaden waarin ik uitleg hoe ik werk en wat je zelf al kunt doen om je paard te helpen.

Je vindt me ook op Instagram via @oogvoorhetpaard, waar ik regelmatig laat zien hoe ik paarden begeleid – van gevoelige types tot échte krachtpatsers.

En jij? Hoe houd jij je paard soepel?

Heb jij vaste rituelen of oefeningen om je paard los en soepel te houden, zeker als hij niet in training is? Laat het me weten – ik ben altijd benieuwd naar nieuwe ideeën. En wie weet help jij er een ander ook weer mee.