Je verheugt je al dagen op de privéles met je paard. Alleen, tijdens het poetsen staat je paard te draaien en te schrapen. Je irriteert je hier zo aan dat je het liefst de les afzegt. Als hij nu al zo onrustig is, hoe moet dit dan gaan tijdens de les. Je baalt enorm, want je weet dat je ervan uit gaat dat er een explosie komt en jij je dus niet kan concentreren op de instructrice. En dus weer een dure les hebt verspild.

Je bent blij want je hebt de hele bak voor jezelf. Dan slaat je humeur om want er komt een andere combinatie bij en deze komt recht op jullie af. Je waarschuwt de andere ruiter, maar het is al te laat. Je paard gaat rechtsomkeert en jij ligt met je gezicht in het zand. Hoe vaak jij ook in de bak blijft rijden, je paard blijft dit doen. Om gek van te worden!

Je wilt graag naar het bos omdat dit fijn is en iets waar je naar uitgekeken hebt.  Maar, je rekent erop dat je paard schrikt van iedere kabouter achter een boom. Je lichaam verkrampt en je handen doen zeer van het knijpen. Als dit voor jou al zoveel spanning oproept, hoe moet dit dan wel niet voor je paard voelen. Je hebt er de pest in, want je wilde graag weer eens ouderwets genieten met je paard. In plaats hiervan kies je er maar weer voor om naar huis te gaan voor hij dat zelf beslist.

Je bent aan het wandelen met je paard en er vliegt een plastic tas langs. Ja hoor, daar gaat je paard weer. De lijn brandt nog na in je handen. De blaren staan weer op je handen en je vraagt je af hoe dan? Wat was dit nu weer? Ik zag niets en ik hoorde ook niets!